Dat gezegd hebbend, zijn de laatste loodjes ook gepasseerd. Er moeten nog wat toeters en bellen gemaakt en/of aangebracht worden. Met zo hier en daar het benodigde verbouwwerk. Om te beginnen moest het hoofdlandingsgestel opgevouwen worden.
En de deurtjes van de wheelbay konden niet worden verbouwd. En nieuw maken had sowieso de makkelijke weg geweest. Toen die erin zaten konden de wielen er ook in.
De uitlaten van de motoren ontbraken nog. Er zit een folie omheen, die heb ik nagemaakt door met houtlijm wat aluminiumfolie eromheen te plakken. Die heb ik daarna nog een wash met verdunde burnt iron gegeven. De uiteinden van de nacelle zijn blank staal.
Het eindwerk omvat ook de kwetbare delen, zoals de blisters, antennes, pitots en wing fences. Die laatste heb ik stevig afgeschuurd, want ze waren wel heel dik. En nu zijn ze nog steeds stevig te noemen.
En dan het klusje waar ik naar uitkeek en tegelijk tegenop zag, de props. Ik heb een paar alternatieven uitgeprobeerd en uiteindelijk propblurs besteld. Op zich een goed idee. Alleen vindt ik die uitgerekte tips teveel op hakbijlen lijken. Dus ik heb de blurs een beetje gesnoeid. Bovendien waren de 1/72 varianten tekort voor deze kist. Ze passen ongetwijfeld prima voor een Spit of ME109, maar hier waren ze ruim 2 mm te kort. Ik heb daarom van messing en koperdraad een kleine verlenging gemaakt aan de onderkant en daar de propblur bovenop geplakt. Met een malletje heb ik de gaten in de spinner geboord en de bladen gericht. Op een onderlaag van zwart heb ik de blurs bij de tip een beetje grijs geairbrusht en daarna met de hand de witte tips geschilderd. Als laatste de heleboel een laagje gloss. De spinners zijn staalkleur gespoten met AK Extreme metal.
Het resultaat is aardig, maar voor mij nog niet geweldig. De geëtste bladen zijn vanzelf erg dun en je moet er dus onder de juiste hoeken naar kijken, anders is het wat minder. Wat een beetje hielp is om er een tikje spoed in te buigen. Nou ja, see for yourself.
Van de finishing touch geen foto's. Maar een hele lichte wash, wat panel lines ingevuld, een drybrush van een beetje vuil en roet en met witte olieverf hier en daar een waasje in de airflow. Maar over het algemeen zien de Franse Superscoopers eruit als door een ringetje te halen. Dat ze een high-gloss finish hebben zal daar waarschijnlijk debet aan zijn. De Italiaanse, Spaanse, Kroatische en Griekse kisten zien er allemaal een heel stuk verweerder uit.
In dit geval geen Franse slag dus. De mannen zijn trots op die kisten.