Omdat het afwerken van de Ki-48 voornamelijk schilderwerk is, en ik graag ook nog wat anders te doen had, dacht ik eens aand dit doosje te beginnen:
Deze had ik per ongeluk gekocht omdat ik op zoek was naar een Zero, en vervolgens niet goed had opgelet. De door bevat twee oudere Hasegawa kits met opliggende paneellijnen:
Kawanishi e7k1:
Wikipedia:
Citaat:
Kawanishi E7K
De Kawanishi E7K (Japans: 九四式水上偵察機?) was een Japanse drie-zitter verkenningswatervliegtuig uit de jaren 30. De geallieerden gaven het codenaam Alf. De E7K werd tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikt door de Keizerlijke Japanse Marine en vooral in de Pacifische Oorlog. De Kawanishi E7K had twee grote bijeenstaande drijvers waarmee het op water kon landen en opstijgen. Deze type watervliegtuigen hadden geen ondervleugelde drijvers zoals bij andere types watervliegtuigen. Vanaf een schip werd het met behulp van een katapult gelanceerd.
Ontwerp en ontwikkeling
In 1932 verzocht de Keizerlijke Japanse Marine de Kawanishi Aicraft Company de productie van de "Kawanishi E5K" op zich te nemen. Dit evolueerde in de Kawanishi E7K1, een dubbeldeks ontwerp, voorzien van een 620 pk (462 kW)-krachtbron, de Hiro Type 91 W-motor. Dit werd gedaan onder leiding van Eiji Sekiguchi, die met een ontwerp kwam van een Kawanishi Model J, een vliegtuig van gemengde constructie, een bemanning van drie en op twee drijvers.
Het eerste watervliegtuig steeg op voor een proefvlucht op 6 februari 1933 en werd daarna overgedragen aan de Japanse Marine voor eigen militaire proefvluchten, drie maanden later. Eerst had het watervliegtuig een tweebladige houten propeller. Later kreeg het toestel een vierbladige propeller. Een concurrerend vliegtuig werd gemaakt door de Aichi Maatschappij, de AB-6, gemaakt onder dezelfde voorwaarden.
De E7K1 werd besteld als de Navy Type 94 Verkenningswatervliegtuig en werd uiteindelijk in dienst genomen in het begin van 1935. Ze kreeg een reputatie als een bij de piloten geliefd watervliegtuig. Er waren echter wel problemen door de onbetrouwbaarheid van de Hiro motor. Latere producties van de E7K1 werden aangepast met krachtiger versies van de Hiro 1-motor, maar dit bracht geen verbetering in de betrouwbaarheid. In 1938 introduceerde Kawanishi een verbeterde E7K2-versie met de Mitsubishi Zuisea 11 radiaalmotor. Met een eerste proefvlucht in augustus 1938 werd ze daarna goedgekeurd en besteld door de Marine als het Navy Type 94 Verkenningswatervliegtuig Model 2. De E7K1 werd herdoopt tot de Navy Type 94 Verkenningwatervliegtuig Model 1.
Operationele geschiedenis
Het type werd uitvoerig gebruikt door de Japanse Marine vanaf 1938 tot de aanvang van de Pacifische Oorlog, wanneer de E7K1 werd opzijgeschoven voor tweederangs taken. De E7K2 daarentegen, vloog voortdurend in de frontlinie, tot begin 1943. Nadien werden ze gebruikt voor verkenningsvluchten, konvooidiensten en anti-onderzeebootdiensten. Na 1943 verdween de E7K2 naar een tweederangs diensttaak en als verbindingstoestel. Beide versies werden uiteindelijk gebruikt in kamikaze-operaties, op het eind van de oorlog in de Stille Oceaan.
Varianten
E7K1 - Productieversie met de Hiro Type 94-motor, waarvan 183 gebouwd werden (inbegrepen 57 gebouwd door Nippon Hikoki K.K.)
E7K2 - Herbouwde en verbeterde motorenversies met de Mitsubishi Zuisea 11-radiaalmotoren, waarvan ongeveer 350 ervan werden gebouwd (inbegrepen 60 gebouwd door Nippon Hikoki K.K.)
Kawanishi E7K2 en (E7K1)
Type: Verkenningwatervliegtuig
Fabrikant: Kawanishi Aircraft Company
Eerste proefvlucht: 6 februari 1933
In dienst gesteld: 1935
Uit dienst gesteld: 1943
Terug in dienst: 1944-1945 voor kamikaze-operaties
Eerste gebruiker: IJN Luchtmacht
Aantal gebouwd: 533 stuks
Algemene kenmerken
Bemanning: 3 man (piloot - navigator - boordschutter/bommenwerper)
Lengte: 10,50 m (10,41 m E7K1)
Hoogte: 4,85 m (4;81 m E7K1)
Spanwijdte: 14 m
Vleugeloppervlakte: 43,60 m²
Leeg gewicht: 2.100 kg (1.970 kg E7K1)
Maximaal gewicht: 3.300 kg (3.000 kg E7K1) (beladen)
Krachtbron: 1 x Mitsubishi Zuisea 11 radiaal piston - 870 pk (649 kW)
Maximumsnelheid: 275 km/u
Kruissnelheid: 239 km/u
Vliegbereikhoogte: 7.060 m
Reikwijdte: 2.200 km
Bewapening
Eén vaste in de neus en twee beweegbare 7.7-mm Type 92 mitrailleurs - één in de achterste cockpit en één door de buik naar beneden vurend.
120 kg aan bommen (4 x 30 kg of 2 x 60 kg bommen)
Aichi e13a1 Type Zero:
Wikipedia:
Citaat:
De Aichi E13A (Japans: 零式水上偵察機, rei-shiki suijō teisatsuki) (Geallieerde codenaam Jake) was een watervliegtuig van de Japanse Keizerlijke Marineluchtmacht tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dit type watervliegtuig had twee grote, lange dubbele drijvers, waarmee het vliegtuig op het water kon landen en opstijgen. In tegenstelling tot sommige andere Japanse of Amerikaanse watervliegtuigen kon dit toestel niet op het land landen of opstijgen, zoals onder andere de Aichi H9A of de Consolidated PBY Catalina.
De Aichi E13A, met de Amerikaanse codenaam (Jake) voerde haar taken, om zo te zeggen, anoniem uit. Maar ze was doeltreffend en zeer populair bij de Japanse bemanning. Ze opereerde vooral bij Tulagi en de andere bezette eilanden in de Stille Oceaan. Het vliegtuig was iets langzamer in snelheid, door de onderhangende vlotters, dan haar beruchte naamgenoot, Aichi D3A met dezelfde constructiebouw. Ze werd wel gevreesd door de Amerikaanse onderzeeërs. Ze bleef in dienst tijdens de oorlog rond de Grote Oceaan, vanaf 1941 tot het einde van de Tweede Wereldoorlog.
Voor de kust van China opereerde ze vanaf vliegdekschepen, watervliegtuigmoederschepen en kruisers. Later werd ze gebruikt als verkenner voor de aanval op Pearl Harbor, en werd ze ingezet in de strijd tegen de U.S. Navy, tijdens de Slag in de Koraalzee en de Slag bij Midway. Ze bleef in dienst tussendoor de conflicten, voor kustpatrouilles, aanvallen tegen vrachtschepen, verbindingsdiensten, officierentransporten, reddingsoperaties en andere missies, zoals met sommige kamikazemissies op het laatst van de oorlog.
Na de Tweede Wereldoorlog
De laatste exemplaren van dit toestel waren in dienst bij de Franse Marineluchtmacht (Aeronavale), tijdens de Eerste Indochina-oorlog, terwijl andere al voor de oorlog werden ingezet voor operaties door de Naval Air Arm of Royal Thai Navy. Een exemplaar werd opgenomen door de Nieuw-Zeelandse Marine en werden gevlogen door het RNZAF-personeel in hun marinediensten, maar ze zonk doordat ze niet werd hersteld aan haar lekkende drijfvlotters.
Er werden 1418 watervliegtuigen van dit type gebouwd.[1]
Er werden Aichi E13 watervliegtuigwrakken gevonden, die gezonken liggen in de haven van Kavieng op Nieuw-Ierland, Papoea-Nieuw-Guinea.
Versies
Aichi-E13A1 Zero Model 11.svg
E13A1: Prototype en eerste productiemodel, later genoemd Mark 11.
E13A1-K: Oefenversie met dubbele controlepanelen.
E13A1a: Hertekende drijfvlotters, inbegrepen een radiosamenstelling.
E13A1a-S: Nachtvlucht-uitvoering.
E13A1b: Als E13A1a met een lucht-oppervlakte radar.
E13A1b-S: Nachtvlucht-uitvoering.
E13A1c: Anti-oppervlakte scheeps-versieteam met twee neerwaartse vuurmonden 20-mm Type 99 Mk 2-kanonnen in uitvoering met bommen of dieptebommen.
Productie
Geconstrueerd door Aichi Denki KK, Funakata: 133 stuks
Geconstrueerd door Watanabe (Kyūshū Hikoki KK, Zasshonokuma): 1237 stuks
Geconstrueerd door Hiro Naval Arsenal (Dai-Juichi Kaigun Kokusho, Hiro): 48 stuks
Bewapening
1 x 7.7-mm MG snelvuurmachinegeweer (achteraan koepel voor achterste observeerder) Type 92 machinegeweer.
1 x 250 kg-bom of 4 x 60 kg-bommen of dieptebommen
En een mooi nieuw decal sheet:
De kwaliteit van de kits is redelijk te nomen, maar de onderdelen hebben veel flash, zeker op de e13a1 en een en ander past niet al te best meer. Mijn doel was ze zoveel mogelijk recht uit de doos te bouwen; echter de cockpits hebben dusdanig weinig detail dat daar wel iets
moest gebeuren.
Dus op het web op zoek gegaan naar mooie plaatjes, en wat detail toegevoegd:
Bij de e7k1 wat simpele rotzooi toegevoegd, vervolgens de raampjes er in gelijmd (deze mogen volgen Mr. Hasegawa geschilderd worden):
Daarna alles in de aotake, en nog wat extra detail bij de kuip: riempjes voor de stoeltjes, voetenstuur, stick. Ook flink wat lood in de neus gestopt:
Daarna kon de romp dicht, maar er bleken flinke naden te zijn die afgeputtied moesten worden:
Bij de e13a kwam ik er achter dat deze een afwijkende interieurkleur had (dus geen cockpit green zoals Hasegawa zei). JGSDF groen leek in de buurt te komen. Dus flink wat extra detail gescratched (op het oog), en vervolgens in de verf:
Van deze kist heb ik ook alvast de neus in elkaar geflanst:
De passing hier was belabberd en ik heb flink wat van de voorste rij cylinders af moeten snijden om ze uberhaupt in de motorkap te kunnen krijgen.