Ik had even zin om een eenvoudig kitje te doen. Gewoon even lekker bouwen aan een niet alledaags model, dat bovendien hier nog nooit gestart en beschreven is. Daarom heb ik deze kit uit de stash getrokken: de Vultee Vengeance II duikbommenwerper van Revell uit 1996, hoewel de oorspronkelijke kit uit 1970 stamt en door Frog werd uitgebracht. Eens zien of we daar wat leuks van kunnen maken. Ik ben er al een sinds 17 maart mee bezig en vorder gestaag, dus dit verslag wordt er eentje van "grote stappen, snel thuis".
Vultee Vengeance II, een geschiedenisHet Franse Armée de l’Air was in 1940 op zoek naar een geschikte duikbommenwerper en vond Vultee in de VS bereid er een te ontwerpen. De ontwikkeling van wat toen de V72 heette werd uit particuliere fondsen bekostigd in de hoop het vliegtuig op de markt aan meerdere landen te kunnen verkopen. De Fransen bestelden er 300, die vanaf oktober 1940 geleverd zouden worden, maar door de val van Frankrijk in juni 1940 kon daar niets van terechtkomen.
Een Vengeance van Sq. 12 van de RAAF in volle vlucht, Merauke, Nieuw Guinea, december 1943. (Bron: Wikipedia)Op hetzelfde moment ging de British Purchase Commission op zoek naar een duikbommenwerper, mede geïnspireerd door het succes van de Duitse Stuka. Men wilde een eigen equivalent, die net als de Stuka grondtroepen kon ondersteunen. Het enige vliegtuig dat daarvoor in aanmerking kwam was de V72, inmiddels door Vultee de “Vengeance”(“Wraak”) gedoopt. Engeland had op dat moment echter geen mogelijkheid om die zelf te produceren. De Slag om Engeland was immers al begonnen en men had de handen al vol aan de productie van jagers, bommenwerpers en (zee)verkenners. Er werden er 200 besteld, en nog 100 extra die in december 1940 moesten worden afgeleverd.
Vengeance van Squadron 21 op Nadzab vliegveld, Nieuw Guinea, februari 1944. (Bron: Wikipedia)Ontwikkeling & productieConsolidated Vultee en Stinson in Nashville namen de productie op zich, daarbij later geassisteerd door Northrop in Hawthorne, dat de Vengeance in licentie bouwde. Het prototype maakte zijn eerste vlucht in maart 1941, waarna nog meer Engelse bestellingen volgden. Toen de Verenigde Staten deel gingen nemen aan de oorlog kreeg de Vengeance de aanduiding A-31 (A=Attack), terwijl de Engelsen voor de A-31 de aanduiding Mk. I, II en III gebruikten: 3 subversies van hetzelfde toestel met nauwelijks uiterlijke verschillen. Na aanpassingen werd hij omgedoopt tot A-35 (RAF: Vengeance IV), maar geen een A-35's werd ingezet aan het front.
Deze foto van een Amerikaanse Vengeance, gemaakt in december 1942, laat de bijzondere vleugel zien.De Vengeance bleek een robuust en betrouwbaar toestel. Romp en vleugels waren geheel van metaal en de ruime cockpit, die plaats bood aan een vlieger en een waarnemer/schutter/radiotelegrafist in tandemzit, was bepantserd. Tijdens de eerste vliegproeven bleek er een probleem te zijn met het zwaartepunt van het vliegtuig. Door een rekenfout lag dat verder naar achteren dan gedacht. Om die reden werd het middelste deel van de vleugel opnieuw ontworpen en schuin naar achteren geplaatst. De buitenste vleugeldelen bleven zoals ze waren maar kwamen nu in een hoek te staan. Dat verklaart de horizontale “knik”. Gevolg was dat het zicht naar voren en het grondzicht voor de vliegers beperkt was, mede ook door de grote ronde cowling en zij klaagden daar dan ook over.
Een Vengeance van Squadron 21 RAAF keert terug van een missie (februari 1944). Let op de uitgeklapte duikremmen. (Bron: Wikipedia)Het probleem van het zwaartepunt werd nooit helemaal opgelost, want met een lege achterste cockpit en open kap werd het vliegtuig instabiel. De vleugels waren aan boven- en onderzijde uitgerust met duikremmen (zie foto). De standaard bewapening bestond uit 4 miltrailleurs in de vleugels en 2 in de achterste cockpit. De Vengeance had een inwendig bommenruim voor 2 500 lb bommen (ca. 900 kg) en kon nog 2 250 lb bommen (400 kg) onder vleugelrekken meenemen als ‘overload’. Het toestel was zo ontworpen dat het verticale duikvluchten kon maken zonder van zijn koers af te wijken door de liftwerking van de vleugels te reduceren tijdens de duik. De motor leverde 1600 PK, die van de Vengeance IV 1700 wat een snelheid van maximaal 440 km/u mogelijk maakte.
Een waarnemer/schutter met zijn dubbele Browning mitrailleurs in de achterste cockpit. (Bron: Wikipedia)Van de 1528 Vengeances werden er in het kader van de Lend-Lease overeenkomst 1205 geleverd aan Engeland, die ze vervolgens doorgaf aan de Royal Australian Air Force (RAAF) voor operaties boven Nieuw Guinea, maar vooral aan de RAF in Azië en de Indiase luchtmacht voor operaties boven het Birmese front. Omdat men in 1940 nog dacht grote aantallen van dit type nodig te hebben, werd een tweede productielijn opgezet door Northrop. Een deel van de vliegtuigen werd als A-31 opgenomen door de USAAF. De standaard A-31, die Britse 0.303 inch mitrailleurs had, werd “veramerikaniseerd” en omgedoopt tot A-35. Inmiddels was duidelijk geworden, dat er geen echte verbeteringen konden worden aangebracht binnen het kader van het vliegtuig zelf: hij was gewoon verouderd. Deels werden ze werd omgebouwd tot doelsleepvliegtuig en bleven tot 1945 in gebruik. De laatste productiebatch werd verkocht aan Brazilië.
Een flight Vengeances van Squadron 24 op de terugweg van een een missie boven Nieuw Guinea in februari 1944. De kit die ik bouw hoorde bij dit squadron.Operationele inzetToen de Vengeance in november 1942 klaar was voor operationele inzet en aan de RAF geleverd werd, bleek de wereld van de luchtoorlog totaal veranderd te zijn. Ervaringen tijdens de Slag om Engeland en in Noord Afrika lieten zien hoe kwetsbaar de duikbommenwerper was voor jageraanvallen. Het concept van de niet te stoppen duikbommenwerper bleek totaal achterhaald. Net als bij de Stuka bleek de Vengeance alleen inzetbaar bij volledig luchtoverwicht en zelfs dan nog alleen met voldoende jagerescorte. De Britten besloten daarom het toestel in te zetten in India en Birma, waar meer “leftovers” terechtkwamen, zoals verouderde versies van de Hurricane en de Wellington. Door goede escorte en het ontbreken van Japanse jagers in gebieden waar de Vengeance werd ingezet, alsmede haar vermogen tot verticaal duiken, bleven de verliezen beperkt.
Onderhoud aan een Vengeance, februari 1944. (Bron: Wikipedia)De Vengeance is nooit een spectaculair vliegtuig geworden, maar meer een werkpaard dat in enkele gebieden goed werk heeft gedaan. Mede omdat in de geschiedschrijving relatief weinig aandacht is geweest voor de oorlog in het “Birma/India/China Theater”, is er ook minder belangstelling voor het materieel dat daar is ingezet (en dat zien we terug in de modelbouw, waar deze oorlog ook een stiefkind is).
Ze waren berucht en geliefd om hun “pin point accuracy” als duikbommenwerpers en zagen kans om zelfs in de dichte jungles van Birma en Nieuw Guinea de Japanners ernstig te verzwakken doordat ze veelvuldig werden ingezet tegen vaak goed gecamoufleerde konvooien, spoorlijnen, depots, versterkingen, troepenconcentraties, vliegvelden en zelfs onderzeeërs in de Australische kustwateren.
De meeste bemanningen waren positief over de Vengeance; “I remember the Vultee as a lovely aircraft to fly, an aircraft that was hard to stall and was fully aerobatic. You could do anything in them, rolls, loops, stall turns, and there was enough room in the cockpit to hold a ball. I used to like flying them, although a lot of blokes thought that they were too cumbersome.”.
De Vengeance is van mei 1942 tot juli 1944 ingezet tegen Japan in Zuidoost Azië en gold als een effectief aanvalsvliegtuig. Na juli 1944 stapten de 19 Engelse Vengeance-squadrons over op modernere en meer effectieve jachtbommenwerpers, zoals de P-47 Thunderbolt, terwijl de 5 Australische squadrons met de B-24 Liberator gingen opereren. Deze hadden bovendien een veel groter operationeel bereik dan de Vengeance.
Nadat ze uit de actieve dienst aan het front waren teruggetrokken bleef Engeland nog grote aantallen ontvangen op grond van lopende Lend/Lease contracten. Vele daarvan waren van het type Vengeance Mk. IV die men ombouwde tot “high speed target tugs” voor de RAF en de Fleet Air Arm en die ontdaan waren van hun bewapening. Naast de VS en het VK gebruikten Brazilië en Frankrijk de Vengeance: Brazilië voor de onderzeebootbestrijding tot 1948, de Fransen in Noord Afrika tot 1945.
Een Amerikaanse A-35B Vengeance (RAF: Vengeance IV) doelsleper. Het vliegtuig is ontdaan van zijn mitrailleurs. (Bron: Wikipedia)* Clip: Vultee Vengeance of No.8 Squadron, Indian Air Forcehttps://www.youtube.com/watch?v=b8RqlK1 ... ratRakshak* Walkaround:
https://aussiemodeller.com.au/pages/His ... eance.html* Bronnen:Bill Gunston: The illustrated encyclopedia of combat aircraft of World War II - A technical directory of the warplanes of 1939-1945; London, Salamander Books 1978, p. 253
Jane’s fighting aircraft of World War II, London 1946/47, reprint 1994
Vultee A-31 Vengeance: Wikipedia
https://en.wikipedia.org/wiki/Vultee_A-31_Vengeance