Dit zijn echt het type kits waarmee ik ooit begonnen ben. Al heb ik pas een paar jaar geleden voor het eerst een TBM gebouwd. De verschillen lijken echt erg groot tussen deze twee modellen als ik zo kijk. De hasegawa lijkt me wat beter te zijn maar klopt dat ook? Veel plezier nog met deze dubbelbouw.

Weer een mooi intro Jan! Voor de canopy kan je inderdaad wel een maskingset gebruiken!
Ik heb zelf de academy kit gemaakt.

Veel succes met deze duo bouw.

Groet Paul

@ Ed, de cockpit bestaat goddank uit één stuk. In deze schaal is dat ook bijna niet te doen met losse raampjes. Zie in dat verband de Achi Val van Airfix. Die heb ik met open cockpit gemaakt, maar heb 1 onopvallend glaasje weggelaten omdat het van geen kant paste.

@ Klaas, er zijn inderdaad verschillen. De Hase kit is gedetailleerder. Ook zijn de afmetingen van beide kits niet helemaal gelijk, m.n. vleugels en rompdelen van de Airfix kit zijn iets kleiner. Geen idee wie het bij het juiste eind heeft. Toch is die Airfix kit niet slecht, wel een beetje grof.

@ Paul, ik heb me - nu de ogen minder scherp en de handen minder stabiel zijn - voorgenomen om in de weinige decennia die me nog resten zoveel mogelijk met masking te werken. Ik ga niet meer tobben met die "greenhouses".... Ik heb de glasdelen van de Hase-kit nu afgeplakt en wacht met smart op de 2e set die ik besteld had. Ik ga kijken hoever ik daar mee kom met de Airfix-kit. Die setjes van Eduard zijn echt geweldig, al moest ik bij de koepel wel wat extra plakbandstukjes zelf maken.

De afgelopen week heb ik me vooral bezig gehouden met de bewapening van beide Avengers. Bij de TBM-3 van Airfix zijn raketjes geleverd die nergens op slaan, terwijl ik de raketten die bij de TBM-1 van Hasegawa zijn geleverd niet mag gebruiken volgens de instructies. Ik moest dus uitzoeken hoe het nu precies zat. Research dus, één van de leukste aspecten van modelbouw.

In navolging van de RAF gingen de Amerikanen raketten ontwikkelen die tegen onderzeeërs konden worden ingezet. In de zomer van 1943 begon het testen van deze FFAR’s: Fast Forward Aircraft Rockets. Ze werden later ook tegen andere doelen gebruikt, met name bij de vele landingen op de eilanden in de Pacific. (In Europa vooral tegen tanks en locomotieven). De raketten hadden aanvankelijk geen geleiderails maar dat veranderde spoedig en ze werden direct vanaf de hardpoints gelanceerd. De Airfix-kit mist echte hardpoints en de winglets staan verkeerd: bij lancering zouden die de ophanging raken. Weg dus met die dingen. (Overigens hadden de eerste "blocks'TBF-1's geen hardpoints).

Aanvankelijk hadden deze raketten een warhead met en doorsnee van 3.5 inch. Najaar 1943 waren de ontwikkelingen zo ver gevorderd dat de raketten operationeel konden worden ingezet. De Avengers werden ermee uitgerust, maar al gauw werden ze ook verscheept naar Europa om P-38’s en P-47’s er me uit te rusten. Zelfs landingsvaartuigen werden er mee uitgerust.

Voorbeelden van 3.5 inch FFAR-raketten:



Toegepast bij een Lockheed PV-2 Harpoon. Gelet op de kleuren mogelijk een testversie.



Een F6F Hellcat met 12 3.5 inch FFAR's op een testlocatie van de US Navy. De kleuren lijken overeen te komen met die van de Harpoon hierboven.



De operationele versie

Later werd die verhoogd tot 5 inch met als gevolg dat de snelheid van de raketten na lancering daalde tot 780 km/u, omdat men de aandrijving van de 3.5 inch raket bleef gebruiken, maar de impact was beduidend groter. Na de oorlog werd de aandrijving aangepast. De raketten waren zo’n groot succes dat ze tot na de Korea-oorlog in gebruik bleven.



Een close up van de 5 inch FFAR's. Let op de electrische ontstekingskabels ("pig tails") die net voor de start in de vleugels werden geplugd.



Een Avenger met 5 inch FFAR's onder de vleugels. De foto is vermoedelijk genomen in 1944 ergens in de Pacific. Onduidelijk is welke kleur ze hebben. Mogelijk OD of donkergrijs of -blauw.

In de loop van 1944 werden de FFAR’s vervangen door de doeltreffender HVAR’s (High Velocity Aircraft Rocket, aka "Holy Moses"), die een grotere precisie kenden en nog grotere vuurkracht. Maar de namen FFAR’s en HVAR’s werden ook door elkaar gebruikt.

Toen ik dit helder had kwam de vraag in welke kleur ze moesten worden geschilderd. Dat was lastig, want op foto;s kom je verschillende versies tegen: FFAR’s die werden getest, verschilden weer van kleur van operationele FFAR’s. Die van de US Navy hadden weer andere kleuren dan die van de Marines, en die met een 3.5 inch warhead verschilden weer van de 5 inch warhead. Snapt u het nog?

Uiteindelijk koos ik voor een lichtgrijze raket, met zwarte winglets, een olive drab warhead, een aluminium kop met een gunmetal ontsteking. De raketten hadden een electrische kabel (“pigtail”) die van de motor naar een plug in de vleugel liep, waarmee de motor werd gestart. Ik vrees dat deze schaal te klein is om dat geloofwaardig te scratchen…..

Ik heb nu dus en TBM-1c (Hasegawa), bewapend met een torpedo (die inmiddels klaar is) en 2 zelf geboorde machinegeweren in de vleugels voor operaties in de Mid-Atlantic. Ik denk dat dat eerste niet klopt: hoe gebruik je torpedo’s tegen U-boten? Meer waarschijnlijk is dat er dieptebommen en bij latere TBM-1c’s ook raketten werden benut. (In een volgende bijdrage ga ik in op de revolutionaire tactieken die met deze Avengers van de escortcarrier Guadalcanal werden uitgevoerd).

En ik heb een TBM-3 (Airfix), die in de Pacific is ingezet en bewapend is met raketten, die van de andere kit komen . Hasegawa levert ook nog gesloten bomdeuren. En al wijkt de maat af, misschien ga ik die in de Airfix kit zetten na zagen en boren

Terug naar de kits:



De geschuurde en bijgewerkt Airfix vleugels met de Hase-raketjes. Onderaan de slechte raketten van Airfix, die we naar de scrapbox sturen.



Na een hoop gepiel zitten ze aan de vleugels. niet helemaal recht: in weet het. Ik kreeg de achterste hardpoints niet helemaal even groot geschuurd en de winglets zijn mogelijk iets te groot.





Het maskingsetje van Eduard is zoals vanouds weer van geweldige kwaliteit.

Nu eerst een laagje matte vernis over de spijlen van het glaswerk en dan eens kijken of we de romp van de Hase-kit kunnen sluiten.
Later!

Jan

ik dacht dat ik priegelwerk kreeg bij het afplakken maar het kan nog erger zie ik wel . blijf je volgen jan.


gr harry

Wat een werk he, die maskingsetjes, viel mij op de He111 vies tegen, paste ook niet overal geweldig, dus moest ook nog her en der wat bij (of eigenlijk) werken.
Leuke bommetjes, zonde van die wheelbay.

Dank mannen. Het blijft priegelwerk met die masking en bij de Airfix kit moest ik e.e.a. wel bijsnijden. Maar het komp goed.

Goed, ome Jan gaat een verhaaltje vertellen.

Ik had nog wat informatie beloofd over hoe de Avengers van dit Compositie Squadron VC-58 opereerden in de Atlantische Oceaan.
Het betrof een composite squadron, d.w.z. dat het uit meerdere typen vliegtuigen bestond: in dit geval TBM-1C Avengers, en voor bescherming en escortewerk enkele F4F Wildcats. De eenheid was gestationeerd aan boord van de escort carrier USS Guadalcanal (CVE-60), die op haar beurt weer deel uitmaakte van Task Group 21.12 (1943-44) en later Task Group 22.3 (1944-45). Het “werkgebied’ was het midden van de Atlantische Oceaan, ook wel aangeduid als The Gap, met name het gebied tussen Madeira, de Azoren en de Kaapverdische eilanden.



Een Avenger van de USS Guadalcanal kiest het luchtruim. Let op het zoeklicht onder de linkervleugel en de raketten met geleiders bij deze 1c versie.

Toen de USS Guadalcanal het strijdperk betrad was de duikbotenoorlog zover gevorderd dat geen U-bootkapitein het in zijn hoofd haalde boven water te komen bij daglicht. Lucht verversen, stroom opwekken m.b.v. de diesels en kilometers maken op een hogere snelheid kon dus alleen ’s nachts. Maar ‘s nachts landen en opstijgen van een carrier was levensgevaarlijk. Het beste wat men kon doen was de Avengers uitrusten met dieptebommen en extra brandstof, ze laten opstijgen net voor zonsondergang en ze weer aan boord nemen na zonsopgang, terwijl ze de hele nacht zochten naar U-boten. Maandenlang doorkruiste de carrier het gebied zonder resultaat.



Na de eerste nachtvlucht moest de carrier haar 8 Avengers bergen. Dat ging 4 keer goed, de vijfde belandde in de catwalk, waarbij alleen de schutter kon worden gered en de 3 overigen moesten hun vliegtuig ditchen, omdat nummer 5 met zijn staart deels op het vliegdek lag. Hiervan overleefden alle bemanningen.

In januari 1944 probeerde men voor het eerst toch een nachtoperatie uit te voeren toen uit gedecodeerde berichten bleek dat 3 U-boten (een Milchkuh tanker en 2 standaard onderzeeërs) een rendez-vous hadden om brandstof te tanken. Van de 8 Avengers die er op uit werden gestuurd verongelukten er 4 bij de landing.
Na bevoorrading en reparaties in Casablanca en Norfolk keerde de Guadalcanal terug in haar werkgebied op 30 maart 1944. Intussen hadden de matrozen constant recovery werk geoefend: het redden van vliegers en het bergen van Avengers. Op 8 april was het volle maan en men besloot het weer eens te proberen met nachtvluchten. Een groep van 4 Avengers steeg op en betrapte de U-515 aan de oppervlakte. Na het bombarderen met dieptebommen dook de U-515, maar werd later in de nacht teruggevonden door de Avengers die de destroyers van het smaldeel naar de U-boot toe leidden. Dat herhaalde zich enkele malen tot de bemanning de U-boot zelf liet zinken.

Diezelfde nacht werd U-68 ontdekt, 300 km noordelijk en met raketten tot zinken gebracht. De hele maand april werd geoefend met starten en landen bij nacht, mits er voldoende maanlicht was. Met de radar werd de juiste vector met U-boot gevonden en vervolgens werd het maanlicht benut om de U-boot, welks silhouet ertegen af stak, aan te vallen. Andere carriers namen deze werkwijze over.

Op 4 juni 1944 volgde een echt huzarenstukje: het opbrengen/kapen van de U-505, die na een patrouille van 80 dagen langs de West-Afrikaanse kust werd ontdekt, terwijl ze op weg was naar haar thuisbasis. Met behulp van haar 5 destroyers en haar Avengers werd deze “opgebracht”. De bemanning verliet de U-boot terwijl Avengers steeds rondjes vlogen om hem geen kans te geven te ontsnappen. Een boarding party probeerde de boot te redden, maar deze was al zinkende.



De bemanning heeft de U-505 verlaten en ligt links achter in zee. De luiken zijn geopend en het achterschip loopt vol.



Met de angst in het lijf vaart de boarding party naar de U-505 om het schip in bezit te nemen en te voorkomen dat waardevolle apparatuur beschadigd raakt.



Nadat één van de destroyers dreigde te zinken bij het slepen van de watermakende U-boot, werd hij aan de carrier vastgemaakt. Met man en macht probeert men de U-boot boven water te houden. Voor de zekerheid wordt de Amerikaanse vlag gehesen.

Door de diesels van de U-boot op volle toeren te laten draaien lukte het de onderzeeër drijvende te houden. Men slaagde erin de gaten te dichten en de onderzeeër grotendeels leeg te pompen. De Guadalcanal nam hem daarop op sleeptouw en sleepte hen maan de VS, waar hij uitgebreid werd bestudeerd en na de oolrog als museum dienst deed. Het geheel is op film vastgelegd; https://archive.org/details/gov.dod.dimoc.24543
Het hele verhaal van de USS Guadalcal en het VC-68 squadron vind je hier; https://uboat.net/allies/ships/uss_guadalcanal-1.htm



De opgebrachte U-505 naast de carrier met zijn dazzle patroon en zijn grijs-witte Avengers op het dek. Let op de boot van de boarding party.





Tijdens het verslepen van de U-505 naar de VS blijven de Avengers gewoon hun patrouiles uitvoeren.

De USS Guadalcanal en haar Task Group schakelde i.i.g. deze U-boten uit; U-544, U-515, U-68 en de U-505.

En nu zoet gaan slapen

Jan

Dank je wel, Ome Jan, maar ik ben bang dat ik wel ga dromen van enge duitsers in glimmende sigaren


Maar serieus, je moet maar de lef hebben als piloot, wetende dat je 50% kans heb om bij de landing te sterven of zwaar te verongelukken.

Interessant verhaal weer Jan, dank je wel.

Dank mannen!
Intussen bouwen we gestaag verder aan 2 kits tegelijk. Met de Hasegawa-kit heb ik deze week het volgende gedaan:



De romp kon dicht nadat de koepel gemasked en geschilderd was. Masking verliep prima. zelf de "ovaaltjes" op de turret. (Bij de Airfix turret ging dat met dezelfde set echter fout, maar daarvoor heb ik een brilJANte oplossing , zoals jullie later zullen zien).



Eindelijk op eigen benen.



Het bommenruim heeft twee problemen: 1. er loopt een naad doorheen van voor naar achter omdat er 2 romphelften zijn; 2. de helften zijn niet horizontaal maar staan naar "binnen/omhoog".



Op de plek waar de torpedo komt kan ik experimenteren: als het mislukt ziet niemand het Met Mr. Surfacer breng ik eerst een laagje op de naad aan. Ik kan op die plek niet echt schuren dus moet het gedoseerd gebeuren. Daarna weer een laagje om alles horizontaal te krijgen en vervolgens cockpit green en je ziet er geen barst meer van. Hoop ik.



Zo ziet de lady er nu uit. Nu weer verder met de Airfix kit.

Mooi hoor. en ook goed verhaal erbij. ik vind dat dat wat meer persoonlijkheid geeft aan zo'n kist. bv. heb ik laatst een mc.200 Saetta gebouwd. eerst vond ik dat ding maar niks. maar als je dan gaat lezen wat voor een invloed de biplanes op dit toestel gehad hebben maakt het dan toch weer een uniek ding. In ieder geval. ga zo door!

gr luuk