@ Ed, de cockpit bestaat goddank uit één stuk. In deze schaal is dat ook bijna niet te doen met losse raampjes. Zie in dat verband de Achi Val van Airfix. Die heb ik met open cockpit gemaakt, maar heb 1 onopvallend glaasje weggelaten omdat het van geen kant paste.
@ Klaas, er zijn inderdaad verschillen. De Hase kit is gedetailleerder. Ook zijn de afmetingen van beide kits niet helemaal gelijk, m.n. vleugels en rompdelen van de Airfix kit zijn iets kleiner. Geen idee wie het bij het juiste eind heeft. Toch is die Airfix kit niet slecht, wel een beetje grof.
@ Paul, ik heb me - nu de ogen minder scherp en de handen minder stabiel zijn - voorgenomen om in de weinige decennia die me nog resten zoveel mogelijk met masking te werken. Ik ga niet meer tobben met die "greenhouses".... Ik heb de glasdelen van de Hase-kit nu afgeplakt en wacht met smart op de 2e set die ik besteld had. Ik ga kijken hoever ik daar mee kom met de Airfix-kit. Die setjes van Eduard zijn echt geweldig, al moest ik bij de koepel wel wat extra plakbandstukjes zelf maken.
De afgelopen week heb ik me vooral bezig gehouden met de bewapening van beide Avengers. Bij de TBM-3 van Airfix zijn raketjes geleverd die nergens op slaan, terwijl ik de raketten die bij de TBM-1 van Hasegawa zijn geleverd niet mag gebruiken volgens de instructies. Ik moest dus uitzoeken hoe het nu precies zat. Research dus, één van de leukste aspecten van modelbouw.
In navolging van de RAF gingen de Amerikanen raketten ontwikkelen die tegen onderzeeërs konden worden ingezet. In de zomer van 1943 begon het testen van deze FFAR’s: Fast Forward Aircraft Rockets. Ze werden later ook tegen andere doelen gebruikt, met name bij de vele landingen op de eilanden in de Pacific. (In Europa vooral tegen tanks en locomotieven). De raketten hadden aanvankelijk geen geleiderails maar dat veranderde spoedig en ze werden direct vanaf de hardpoints gelanceerd. De Airfix-kit mist echte hardpoints en de winglets staan verkeerd: bij lancering zouden die de ophanging raken. Weg dus met die dingen. (Overigens hadden de eerste "blocks'TBF-1's geen hardpoints).
Aanvankelijk hadden deze raketten een warhead met en doorsnee van 3.5 inch. Najaar 1943 waren de ontwikkelingen zo ver gevorderd dat de raketten operationeel konden worden ingezet. De Avengers werden ermee uitgerust, maar al gauw werden ze ook verscheept naar Europa om P-38’s en P-47’s er me uit te rusten. Zelfs landingsvaartuigen werden er mee uitgerust.
Voorbeelden van 3.5 inch FFAR-raketten:
Toegepast bij een Lockheed PV-2 Harpoon. Gelet op de kleuren mogelijk een testversie.Een F6F Hellcat met 12 3.5 inch FFAR's op een testlocatie van de US Navy. De kleuren lijken overeen te komen met die van de Harpoon hierboven.De operationele versieLater werd die verhoogd tot 5 inch met als gevolg dat de snelheid van de raketten na lancering daalde tot 780 km/u, omdat men de aandrijving van de 3.5 inch raket bleef gebruiken, maar de impact was beduidend groter. Na de oorlog werd de aandrijving aangepast. De raketten waren zo’n groot succes dat ze tot na de Korea-oorlog in gebruik bleven.
Een close up van de 5 inch FFAR's. Let op de electrische ontstekingskabels ("pig tails") die net voor de start in de vleugels werden geplugd.Een Avenger met 5 inch FFAR's onder de vleugels. De foto is vermoedelijk genomen in 1944 ergens in de Pacific. Onduidelijk is welke kleur ze hebben. Mogelijk OD of donkergrijs of -blauw.In de loop van 1944 werden de FFAR’s vervangen door de doeltreffender HVAR’s (High Velocity Aircraft Rocket, aka "Holy Moses"), die een grotere precisie kenden en nog grotere vuurkracht. Maar de namen FFAR’s en HVAR’s werden ook door elkaar gebruikt.
Toen ik dit helder had kwam de vraag in welke kleur ze moesten worden geschilderd. Dat was lastig, want op foto;s kom je verschillende versies tegen: FFAR’s die werden getest, verschilden weer van kleur van operationele FFAR’s. Die van de US Navy hadden weer andere kleuren dan die van de Marines, en die met een 3.5 inch warhead verschilden weer van de 5 inch warhead. Snapt u het nog?
Uiteindelijk koos ik voor een lichtgrijze raket, met zwarte winglets, een olive drab warhead, een aluminium kop met een gunmetal ontsteking. De raketten hadden een electrische kabel (“pigtail”) die van de motor naar een plug in de vleugel liep, waarmee de motor werd gestart. Ik vrees dat deze schaal te klein is om dat geloofwaardig te scratchen…..
Ik heb nu dus en TBM-1c (Hasegawa), bewapend met een torpedo (die inmiddels klaar is) en 2 zelf geboorde machinegeweren in de vleugels voor operaties in de Mid-Atlantic. Ik denk dat dat eerste niet klopt: hoe gebruik je torpedo’s tegen U-boten? Meer waarschijnlijk is dat er dieptebommen en bij latere TBM-1c’s ook raketten werden benut. (In een volgende bijdrage ga ik in op de revolutionaire tactieken die met deze Avengers van de escortcarrier Guadalcanal werden uitgevoerd).
En ik heb een TBM-3 (Airfix), die in de Pacific is ingezet en bewapend is met raketten, die van de andere kit komen
. Hasegawa levert ook nog gesloten bomdeuren. En al wijkt de maat af, misschien ga ik die in de Airfix kit zetten na zagen en boren
Terug naar de kits:
De geschuurde en bijgewerkt Airfix vleugels met de Hase-raketjes. Onderaan de slechte raketten van Airfix, die we naar de scrapbox sturen.Na een hoop gepiel zitten ze aan de vleugels. niet helemaal recht: in weet het. Ik kreeg de achterste hardpoints niet helemaal even groot geschuurd en de winglets zijn mogelijk iets te groot.Het maskingsetje van Eduard is zoals vanouds weer van geweldige kwaliteit.Nu eerst een laagje matte vernis over de spijlen van het glaswerk en dan eens kijken of we de romp van de Hase-kit kunnen sluiten.
Later!
Jan