Mannen, hartelijk dank voor jullie medeleven. Ik ben redelijk hersteld, maar nog niet alle loopklachten zijn weg. We gaan zien wat het wordt.
@ Grover en @Saab 900: Je schreef: “ik vind die opschriften ontzettend gaaf. Veel plezier gewenst met de bouw!” Zie het laatste stukje van dit bericht.
@ Superpetur: Je schreef; “Wil je dit model bouwen... Ga dan voor de Hi-Tech versie die ik net voor deze bb heb gebouwd. Met metal ets, en ski's.....Echt, dit ding bouwde heerlijk weg.” Wat een prachtige foto! En ja, dat is ‘m. Maar: jij hebt de frisse versie uit 1994, die uitstekende recensies kreeg destijds. Die van mij is een eenvoudiger versie maar gegoten met de inmiddels versleten mallen van 2004…. Ik heb al een week werk aan het bijwerken van allerlei issues.
@ Wolf73: zie hierboven Barry.
@ Tsjopper bob: “Anders heb je vast nog wel wat leesvoer/films/netflix.” Ik lees nu het spannende boek “V2” van Robert Harris en ben alle filmpjes over dat monster aan het bekijken op YouTube.
Ik heb de afgelopen dagen verder gewerkt aan de kit, maar heb weinig spectaculairs te melden. Dat komt hopelijk de komende week. Maar ik wil toch even aandacht besteden aan de ontwikkeling van de Il-2, al was het alleen al omdat ik graag wat research doe en het zorgt er voor dat ik bij iedere kit in de vitrine een verhaal heb. Daar gaan we:
Ontwikkeling en inzet van de IL-2De Il-2 was ontworpen n.a.v. de toenemende behoefte aan vliegtuigen die konden samenwerken met het leger en hun operaties kon ondersteunen. Dit tactische concept kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Het was enerzijds ontsproten aan de geest van Luftwaffe-officieren, die sinds het einde van de jaren 20 in het geniep de Russische luchtmacht hielpen vormgeven en – als contraprestatie - hun eigen vliegers met eigen vliegtuigen op geheime bases in de USSR mochten trainen. Zij hadden dit concept al. Dat leidde begin jaren 30 al tot de ontwikkeling van de Focke-Wulf Fw 56 Stösser en de Junkers Ju 87 Stuka, duikbommenwerpers die in eerste instanties ter ondersteuning van het leger zouden worden ingezet.
Anderzijds was daar het concept van de dieptepenetratie, een strategisch concept ontwikkeld door generaal – en later – maarschalk Tuchachevsky, dat overeenkomsten vertoonde met het Blitzkrieg-concept (Zie hierover de notitie van Huib:
https://www.modelbrouwers.nl/phpBB3/vie ... 4#p1043281) .
De voorgangers van de Shturmovik. Er werd een jaar lang aan deze prototypen gesleuteld. (Bron: Tijdschrift Voena V Vozdukhe, via internet)PrototypenDe “moeder” van de Il-2 Bark/Shurmovik werd eind jaren 30 ontworpen door Serge Ilyushin, die met zijn ontwerp de concurrentie van Sukhoi achter zich liet: hun Su-2 genoot niet de voorkeur. Aanvankelijk werd het vliegtuig aangeduid als CKB-55. Het was een tweepersoons toestel, zwaar bepantserd en dito bewapend. Het voorste deel, tot en met de positie van de schutter, was bedekt met gestroomlijnde pantserplaten. De vleugels waren geheel van metaal, terwijl het achterste deel van de romp vanaf de positie van de schutter van hout was gemaakt. Het prototype vloog in oktober 1939.
Hoewel het vliegtuig zich naar tevredenheid liet vliegen waren de piloten ontevreden over de geringe snelheid, de korte actieradius en de beperkte bewapening van 4 mitrailleurs. Men wilde een eenpersoonsuitvoering met betere bepantsering, twee kanonnen en twee MG’s en grotere brandstoftanks. Al deze aanbevelingen werden doorgevoerd, maar het vermogen om zichzelf te verdedigen werd er minder door, wat als consequentie had dat het toestel alleen kon worden ingezet met een jagerescorte.
Nadat het toestel met een zwaardere motor was uitgerust werd het omgedoopt als CKB-57. Het prototype vloog in oktober 1940 voor de eerste keer. Nog voor alle testen waren voltooid werd een productielijn opgezet. Het vliegtuig heette voortaan Ilyushin Il-2 en was geheel van metaal. De positie van de schutter/radiotelegrafist werd opgeofferd en daar kwam een extra brandstoftank op die plaats voor terug. Verder kwamen er 2 kleine bommenruimen in de vleugels direct naast de romp en weren talrijke kleinere verfijningen en verbeteringen doorgevoerd. De cockpit kreeg ramen van pantserglas. Aan de bewapening werden RS-82 en later RS-132 raketten toegevoegd. Vanaf april 1941 werd de Il-2 aan de luchtmacht geleverd.
De productieversie van de Il-2 bereikte de eerste eenheden in mei 1941, een maand voor Operatie Barbarossa. (Bron: Aviamuseum/Airwar.ru)Operationele inzet en verdere aanpassingenEen maand later vielen de Duitsers de Sovjet-Unie binnen: Operatie Barbarossa. De Il-2 werd meteen ingezet, maar de vliegers hadden nauwelijks de gelegenheid gehad om vertrouwd te raken met het toestel, laat staan dat er tactische trainingen waren gevolgd. Dit gegeven, plus het ontbreken van voldoende jagers die konden escorteren, leidde tot enorme verliezen bij confrontaties met de Luftwaffe.
Men kwam erachter dat een rugschutter noodzakelijk was voor de verdediging tegen aanvallen van achteren en van boven. (Het model dat ik nu bouw stamt uit deze fase van de ontwikkeling). Dit leidde tot zgn. “field conversions”, waarbij men aan het front een provisorisch geschutsopstelling maakte in het achterste deel van de cockpit, direct achter de brandstoftank. Maar liefst 5 verschillende cockpit indelingen werden in 1941-1942 toegepast bij de Il-2’s die nog op de band stonden:
https://massimotessitori.altervista.org ... sition.htm Voorbeeld van een Il-2 met "field conversion": een geïmproviseerde schutterspositie. (Bron: Tijdschrift Voena V Vozdukhe, via internet)Er waren tal van productieproblemen in de verschillende fabrieken waar de Il-2 nu gebouwd werd. Zo was er een groot tekort aan aluminium. Dat loste men op door – net als destijds bij de CKB-55 – vleugels en het achterste deel Van de romp van hout te maken. Rolroeren, richtingsroeren en hoogteroeren werden in linnen uitgevoerd. De motor en het voorste deel van de romp tot voorbij de schutterspositie werd bekleed met gewalste pantserplaten. Hieraan dankte de Il-2 zijn bijnaam “de vliegende tank”. Maar deze veranderingen werd het toestel zwaarder. De toch al langzame Shturmovik werd nog trager en minder wendbaar.
Dit is de versie van deze kit. Houten vleugels en dito romp. Het motor- en cockpitgedeelte zijn gepantserd. (Bron: Tijdschrift Voena V Vozdukhe, via internet)De Il-2mErvaringen aan het front en verbeteringen in het ontwerp, als mede het toepassen van een zwaardere motor en zwaardere bewapening leidden in mei 1942 tot de ontwikkeling en productie van de Il-2m. Maar de snelheid bleef te laag: rond de 410 km/u. De impact die de Shturmovik had op de oorlogsvoering kwam vooral door de enorme aantallen die in vele fabrieken van de band rolden en toen ook nog de aanvalstactieken werden verbeterd – zoals in een vorig bericht beschreven – werd het Shturmovik pas echt populair en steeg haar roem tot dezelfde mythische proporties als die van de T-34 tank. Maar dat deel van het verhaal hoort t.z.t. thuis in mijn bouwverslag van de Il-2m
Eén van de latere versies van de Il-2. Deze is gebouwd in 1942 en is voorzien van één van de 5 toegepaste uitvoeringen van de schutterspositie en cockpitdak.(Bron: Wikipedia)Propaganda-opschriftenDiverse Russische vliegtuigen en tanks uit WOII hebben grote opschriften. Dat wil ik kort toelichten vanuit de politieke context daarvan. Zoals te lezen is in de geweldige historische studie van Catherine Merridale, “Ivan’s oorlog”, (
https://www.modelbrouwers.nl/phpBB3/vie ... 4#p1043293 ), was de Tweede Wereldoorlog voor de Russen vooral een politieke oorlog. Men spreekt daar nu nog steeds van de Patriottische Oorlog. Het ging om de (dood)strijd van het communisme (dat de arbeider zag als triomfator van de klassenstrijd) tegen het fascisme, waarbij fascisme als de ultieme vorm van kapitalisme werd beschouwd, het toppunt van uitbuiting, dat de arbeider immers tot slaaf verlaagde.
Merridale beschrijft hoe in iedere Russische eenheid van leger, luchtmacht en marine zgn. politieke commissarissen functioneerden, die moesten zorgen voor het politieke bewustzijn onder de manschappen. Deze oorlog was immers ook klassenstrijd... Dagelijks hielden zij verplichte, indringende scholingen, waar het extreme stalinisme (dat inmiddels het marxisme-leninisme had vervangen) onderwezen werd: iedereen moest daar aan deelnemen. Deze politieke commissarissen hadden grote invloed. De nazi’s waren niet voor niets zo gebeten op deze functionarissen. (Voor wie de film “Enemy at the gates” kent: let eens op de rol van de fanatieke figuur van Danilov, die politiek commissaris is).
Politieke theorie was voor de Sovjets net zo’n belangrijk wapen als een geweer. Wij noemen dit indoctrinatie; de Russen noemden dit politieke scholing of "agitprop" (agitatie & propaganda). Om elkaar en zichzelf te overtuigen en aan te zetten tot heldenmoed en doorzettingsvermogen schilderde men politieke leuzen op tanks en vliegtuigen. De meest gebruikte leus was ongetwijfeld “Voor Stalin! “ , maar ook leuzen als “Voor het vaderland’, “Voor de overwinning”, “Dood aan de fascistische bezetter” zie je op foto’s uit die tijd vaak terug. Vaak werd ook verwezen naar mensen die de gelden voor de productie bijeen hadden gebracht: “Van de werkende massa’s van Moskou”