Vele diorama's zijn militair van aard.
Veelal van ongekende schoonheid en ongelooflijk knap gemaakt, maar ik wilde eens iets anders.
Wat wist ik nog niet precies, maar dat diende zichzelf aan middels een mislukt modelletje van een houten roeisloep.
Het bleek zo klein (en vooral fragiel) dat het eigenlijk onmogelijk bleek er iets moois van te maken.
De schilder Bob Ross ("Just a pinch of black here and look how it's popping out") had het altijd al over Happy Mistakes en dit bleek er ook eentje, want dit zag er uit als een oud scheepswrak.
Kijk eens aan: het idee geboren.
Een scheepswrak dat opgegraven wordt in een veengebied.
De krant had er al gauw lucht van gekregen:
Dus aan de slag.
Het uitgegraven stuk veen was snel gemaakt in de oase die als ondergrond diende.
Helaas bleek alles wat als water kon dienen erin te trekken.
Dus een plastic bodem bleek nodig.
Epoxy uit de modelbouwwinkel bleek:
A: Erg prijzig
B: In verpakkingen verkocht te worden die ik nooit op ga krijgen.
Gelukkig had die winkel waar altijd actie te vinden is glasheldere 2 comp lijm te verkopen van het bekende geel met zwarte merk voor nog geen € 2,50
Uiteraard dienden er ook archeologen aan het werk te zijn.
Zo stond het wel in de krant tenslotte.
Die waren op spoor N-schaal nog niet heel gemakkelijk te vinden, maar een garage crew vodoet ook.
Echter: archeologen in blauwe overalls?
Dat kan niet.
Hebben ze niet aan.
Dat werd dus schilderen.
Ze bleken klein.
Zoek de archeoloog.
(Tip: Vanaf de punt van de kwast naar het Zuid-Westen gaan)
Zijn groene trui had hij redelijk snel aangetrokken.
Nu zijn helm nog.
Niet trillen nu.
Niet trillen.
NIET!
Gelukt.
Natuurlijk mag in een Drents landschap een hunebed niet ontbreken.
Maar deze bleek wel erg groot.
Dus de kinderschoenen aangetrokken en ouderwets stenen zoeken.
Dat leverde een beter formaat op.
Enkele archeologen aan den arbeid.
De werkzaamheden bleken al gauw van dien aard dat zwaarder materieel nodig was.
Gelukkig bleken de trekkers al onderweg, maar die waren wel erg schoon voor werkzaamheden in een veengebied.
Na een lichte weathering met zwarte verf zagen ze er gelijk een stuk realistischer uit.
De inzet bleek al gauw van nut aangezien men op grote houten planken stuitte, die vanwege het erin getrokken vocht niet te sjouwen bleken.
Zijn het oude bomen of planken van het schip?
Onderzoek zal het moeten uitwijzen.
Ondertussen klaagden de archeologen dat er 's nachts nauwelijks gewerkt kon worden met slechts wat verlichting van een zaklantaarn en de koplampen van de trekkers.
Er moest dus verlichting komen.
Dode bomen die als lantaarnpaal kunnen dienen bleken ruim voorhanden in het naastgelegen bos.
Slechts een kwestie van lampen vinden.
Die bleken voorradig in de al eerder aangehaalde actie-winkel.
In den ouden daaghen bestonden lampjes van dit formaat ook wel en kon je ze aanschaffen voor een bedrag van rond de Fl 2,- (ja, gulden
) per stuk.
Nu zijn ze er voor €0,83 per 10. Inclusief batterijen.
Gemonteerd en wel.
Uiteraard mogen de archelogen niet struikelen over de bedrading.
Dus de palen vastgezet en de draden bedekt met een laagje koffiedik"veen" vermengd met heldere hobbylijm.
En zo kan er 's nachts ook veilig gewerkt worden.
Het gerucht ging dat er in Zeeland een herder met een schaapskudde gesignaleerd was.
Dus heb ik gelijk een mail gestuurd naar de melder ervan dat deze naar het Rônerveen gestuurd moesten worden.
De transportkosten ad €4,99 zouden op mijn conto verrekend worden, maar dan werden Sibo Sikmans, hond Boike én de schaapjes ook met een eerste klas koerier getransporteerd.
Uiteindelijk bleken ze afgeleverd te worden door een meneer in een zwart met oranje polo voor het bedrag van twee postzegels (€1,83).
Zeker met de bus gekomen ofzo.
Of wellicht lopend, want het heeft bijna zes weken geduurd voor ze aankwamen.
Op mijn verzoek aan de transporteur om het verschil te retourneren is tot op heden nog niet gereageerd.
Maar goed, ik was allang blij dat ze er waren.
Ze zagen er patent uit na zo'n lange reis.
Echter bleken de schaapjes spierwit.
En witte Drentse Heideschapen bestaan niet.
Dus dat werd weer schilderen.
En zo staan Sibo, Boike en de schaapjes (wellicht me lede ogen) de drukte te aanschouwen.
Boike (rechts naast Sibo) heeft ook nog even een kleurspoeling ondergaan zodat hij het evenbeeld is geworden van onze eigen Elmo die nog steeds zeer gemist wordt.
Compleet met moddervlekken van het rennen door de blubber.
Ter afsluiting nog twee totaalplaatjes.