Dank voor jullie reacties mannen!
@ Pileino: de foto's zijn gemaakt en komen nog voor het weekend.
@ Klaasdebouwer: zie de tweede alinea Klaas.
@ Ferry, ben je nou helemaal mal? Achteroverzitten? Dacht het niet, hè? Aan je werk vlerk! Bouwen kreng!  
Geschiedenislesje: de avonturen van de Rufe
Geef het maar toe: u zat erop te wachten 
Het is jammer dat aan dit toestel in de literatuur zo weinig aandacht wordt besteed. Meestal wordt bij de bespreking van de Zero een klein stukje tekst over en een foto van de Rufe opgenomen. En dat was het dan. Ik denk dat dit werkpaard meer aandacht zou moeten krijgen.
Ontwerp en wijzigingen: een drijvende Zero…
De Nakajima A6M2-N Type 2 was een eenpersoons drijvervliegtuig bedoeld als jachtvliegtuig en jachtbommenwerper, al werden er ook korte verkenningstaken mee uitgevoerd. Hij werd ontwikkeld met de Mitsubishi Zero A6M2 Model 11 als basis. Het was speciaal ontworpen voor de Keizerlijke Japanse Marine door ingenieurs van Nakajima (omdat Mitsubishi al omkwam in de bouwopdrachten), maar zij werden wel bijgestaan door ingenieurs van Mitsubishi, zoals dat bij de ontwikkeling van de Zero precies andersom gebeurde. De Geallieerde codenaam voor dit vliegtuig was “Rufe”, de Japanners zelf noemden hem de Suisein 2 (“water-jager 2”). Er werden er 327 gebouwd.
De buiktank, die de actieradius van de Zero vergrootte, werd verwijderd want de pylon van de hoofddrijver moest daar gemonteerd worden. Er werd een brandstoftank van vergelijkbare grootte opgenomen in de hoofddrijver. Het richtingsroer werd vergroot, er kwam een vin onder de staart en er werden twee hulpdrijvers onder de vleugels aangebracht. Verder werd het toestel uitgerust met een afwerpmechanisme voor twee 60 kg-bommen.
Training in formatievliegen
Maar waarom dan, Jan?
Nou, hierom: het Japanse opperbevel begreep dat er een oplossing moest komen voor het geval de talloze eilandengroepen in de Pacific bezet moesten worden bij een snelle opmars. Er zou dan geen tijd en/of geen mogelijkheden zijn om vliegvelden aan te leggen vanwaar vliegtuigen de veroveringen konden helpen consolideren. Men dacht in eerste instantie aan een vliegtuig dat als interceptor vooral defensieve taken moest uitvoeren en overal op het water kon landen. Het lag voor de hand om van de succesvolle Zero-jager een drijverversie te maken. Ook de Amerikanen dachten een tijdje in deze richting, getuige hun experimenten met drijvervliegtuigen als de Wildcatfish en de Seamew.
Gestationeerd op tropische eilanden .....
Operationele inzet 1942 - 1945
In 1942 werd de Rufe ingezet op de Aleoeten (bij Alaska) en de Salomoneilanden. Later werd de Rufe ook ingezet in de noordelijke Koerillen, in de Indische archipel (Balikpapan, Ambon), de Marianen, de Filipijnen en werd ook daar defensief ingezet. Door de fraaie stroomlijn deed de Rufe het niet eens zo gek als jager. Hij was redelijk wendbaar, al haalde hij het niet bij zijn oudere broer, de Zero, en kon een snelheid maken van maximaal 436 km/u op 5000 m hoogte en een kruissnelheid van 296 km/u. De actieradius lag tussen de 1500 en 1700 km en de maximale hoogte bedroeg 10.000 m. Door zijn drijvers presteerde de Rufe 20% minder in vergelijking met de Zero en was daardoor zelfs de mindere van de eerste generatie Geallieerde jagers. …
De bewapening bestond uit 2 x 7,7 mm machinegeweren (Type 97) in de neus direct voor de cockpit en 2 x 2 20 mm kanonnen in de vleugels (Type 99). Bij inzet als jachtbommenwerper konden 2 bommen van 60 kg worden meegenomen.
... of op de ijskoude Aleoeten...
De Rufe werd op vooral op vooruitgeschoven posten gebruikt, evenals de Jake, Rex en Pete drijvervliegtuigen. De posten waren eenvoudig van opzet, lagen uiteraard aan de kust en hadden wat voorzieningen voor onderhoud (dat meestal op de ligplaats werd uitgevoerd), brandstof en munitie. Het grondpersoneel was gehuisvest in hutten van bamboe. Bevoorrading vond plaats per schip, onderzeeër, en later door de lucht met de Emily- of Mavis-vliegboten.
Maar de Rufe opereerde ook vanaf “tenders”, “waterplane carriers” of in goed Nederlands: “vliegtuigmoederschepen”, zoals de Kamikawa Maru en – in de Indische Oceaan – vanaf “raiders” als de Hokoku Maru en de Aikoku Maruin.
In de Pacific ondersteunde de Rufe Japanse landingen regelmatig als strafer, maar werd vooral berucht door nachtelijke aanvallen op Amerikaanse PT-boats. Maar met de komst van meer en betere Amerikaanse jagers, die vooral vanaf vliegdekschepen opereerden, werd de Rufe steeds meer in het defensief gedrongen en werd uiteindelijk alleen nog ingezet voor de verdediging van de Japanse eilanden.
Einde oefening
Bij de bevrijding van Indochina maakten de Fransen – die werkelijk met alles vlogen dat ze te pakken konden krijgen in dat laatste oorlogsjaar - een Rufe buit en hebben er kort mee gevlogen tot deze verongelukte.
Een blauwe maandag in Franse dienst....
Bronnen:
https://en.wikipedia.org/wiki/Nakajima_A6M2-N
http://arawasi-wildeagles.blogspot.com/ ... date=false
The Japanese Air Forces in World War II, s.n., London, 1979
|
