Toen ik een jaar geleden in Geel werkte, zag ik langs de kant van de weg een speelgoedwinkelketen die ik nog niet kende, "Toy Champion". In zo'n geval stap ik steeds een keer binnen, je weet maar nooit welk gamma ze in huis hebben en misschien staat er eens iets anders dan het mainstream aanbod. Inderdaad zag ik iets fonkelen dat ik nog nooit eerder gezien had. Ik nam het snel mee naar huis.



Ik had al heel wat bommenwerpers gemaakt van Revell en consoorten, waaronder de obligate Lancaster, de B-17, B1-B, XB-35 en de Tupolev "Bear". Al deze toestellen waren zware viermotorige kolossen. De tweemotorige Mitchell heeft echter een slechte naam gekregen onder de vliegeniers omdat ze na een aantal jaren dienst in deze kist zo doof als een pot geworden waren. Het ontwerp van de motorbehuizing gaf niet genoeg ruimte om de uitlaten aan de goede kant te zetten en al het gebulder werd geconcentreerd op de inzittenden. Een voordeel van de B-25 was dan weer dat hij een beresterk uithoudingsvermogen had. Van dit type is er een exemplaar dat 300 Flak-inslagen op zijn casco te verwerken heeft gekregen en zes buiklandingen gemaakt heeft zonder afgeschreven te moeten worden. Het vloog dan wel zo'n beetje zijdelings door het gehavende skelet. Er is er in 1945 ook eentje het Empire State Building binnengevlogen. De kit van Revell biedt ook de mogelijkheid om een toestel van de zogenaamde "Doolittle Raid" te bouwen. Deze operatie heeft de Japanse burgerbevolking voor het eerst van nabij kennis laten maken met de realiteit van de oorlog. Daarvoor moesten de bommenwerpers wel opstijgen van een vliegkampschip, helemaal over vijandig gebied doordringen tot boven Tokyo, hun bommenruimen ledigen en dan zien hoe ver ze nog konden geraken met onvoldoende benzine. Jagers waren geen last want de Jappen waren volledig onvoorbereid. 15 toestellen van de 80 haalden het niet omdat de hele missie te snel en van te ver weg had moeten starten door een waarneming van een Japans schip. Ongebruikelijk voor Revell vliegtuigkits is dat de cover een foto vertoont, dit is een nog bestaande B-25 en het is vast deze die ik wil gaan bouwen door zijn prachtige camouflageschema.

Een blik in de doos dan maar:









Dubbele beglazing dus. Handig voor als er wat fout gaat. Je krijgt ook een bemanning voor aan de grond, wat uitnodigt voor een diorama. Ik moet nog eens uitzoeken wat ik daarmee ga doen, het ding neemt toch al veel plek in dus waarom geen stukje luchtmachtbasis? Je ziet ook de graad van detail op de vleugels, niet zo slecht maar redelijk wat flash. Het is dan ook weer een rebox van Monogram. Om de groezelige kantjes wat op te smukken, heb ik weer beroep gedaan op de diensten van mijnheer Eduard. Hier zie je wat voor extraatjes dit oplevert:











Het plaatje met de op te rollen .50's deed me wat twijfelen, alsof je verondersteld wordt een volleerde shag-roller te zijn. Als het niet lukt vinden we vast wel een alternatief op een of andere beurs. Alleen heb je er wel heel veel nodig. De ontsteking van de motoren en de bekleding van de cockpitwand is dan weer mooi meegenomen. Het instrumentenpaneel krijg je in metaal met de metertjes in plastic. Deze keer is dat wat wazig gedrukt, dat zal wel ergens goed voor zijn, denk ik dan. Om al deze aanpassingen in goede banen te leiden heb ik tenslotte nog twee Squadron referentieboekjes gekocht, vooral dat met de Doolittle afbeeding zal nuttig zijn want daar staan ook heel wat kleurenafbeeldingen in.



Wanneer mijn slagschependiorama spoedig af geraakt, kan ik hier een begin mee nemen. Opmerkingen kunnen nu al nuttig zijn, er zij vast nog ex-B-25 bouwers onder jullie.

Mitchell's zijn cool! De oude monogram kit is best mooi qua details, alleen zal de passing niet al te best zijn. Je moet de mantels van de machinegeweren oprollen over een stukje sprue of evergreen in de juiste maat, kijk even of je een papiertje op maat kan snijden wat je dan om de sprue wikkelt zodat je kan zien of je het goede diameter hebt. Ik kan het me zo niet meer herinneren, maar zo heb ik het gedaan.

p.s. kan ik je verleiden om er een Nederlandse Mitchell van te maken?

inderdaad een nederlandse mitchel van het vergeten squadron die in australie hebben gevlogen tegen de jappen.
en veel offers hebben gebracht.

gr harry

Sorry jongens, het lijkt er al op dat ik mijn YPR Nederlands zal moeten maken, da's al genoeg oranjegekte. Ik lees dat ze in België ook hebben gediend, trouwens. Maar dat zal dan wel in een strak groen of grijs maatpak geweest zijn en ik wil net die frisse camouflagekleuren...

Hier kun je wat moois van maken (helemaal met die mooie extra's ) - ik heb 'm al een keer gebouwd (en laten vallen naderhand, een enkeltje vuilverbranding.. ).

De Mitchell krijgt een ondergrond van Eduard, zodat het lijkt of hij op een geprefabriceerd vliegveld staat. Ik heb die vandaag gekocht, hij is ook op 1/48. Nu nog enkele accessoires vinden.

Assecoires in 1:48 zijn er genoeg. Ben je al een beetje verder met de Mitchell?

In Overloon staat een echte.



is mischien een optie om die na te bouwen.

Bedankt voor de mooie referentiefoto maar ondanks de d-day streepjes is dat blijkbaar ook 90 procent donkergroen. Gisteren en vandaag had ik helaas even geen tijd voor de Mitchell, ik leg nog even de laatste hand aan mijn wedstrijdmodellen voor morgen. Daarna zou het in principe moeten lukken, het zal wel de cockpit zijn om mee te beginnen. Ik ga me morgen dus maar een potje Interior Green kopen.

Op het eerste gezicht zijn de zaken wat aan het mislopen, ik heb voor de binnenkant Tamiya acrylverf nr. XF-4 genomen, wat zou moeten overeenkomen met Interior Green. Dat was gisteravond. Toen ik zonet de tweede laag wilde leggen, viel me een serie pinmarks op die ik gisteren over het hoofd had gezien. Sommige bleken wel te verdwijnen achter later toegevoegde onderdelen maar andere zouden wel eens zichtbaar kunnen worden. Ik heb er een paar weggeschaafd waar ik bij kan maar andere zitten onbereikbaar voor mijn schaafmes, zoals die in de rear gunner z'n positie.

Daarna wilde ik de tweede laag kwasten maar het bleek dat in sommige panelen de vorige laag helemaal terug loskwam. Er zat tien uur droogtijd tussen... Dat had ik niet verwacht van kwaliteitsverf als Tamiya. Ik geef wel toe dat ik niet eerst ontvet had maar zoiets heb ik nooit voor met emailverf. Ik heb ze er nu dan maar extra dik opgezet, in de hoop dat dat later toch niet terug te zien zal zijn doorheen de glaasjes. Ik ga de derde laag er pas na 24 uur op zetten, die zal ik toch nodig hebben want ik zie nu al dat het niet dekkend is. Voor de buitenkant wordt het toch m'n vertrouwde emailverf.